Kwalgaria

Ik hield van de Middellandse Zee omdat we nooit last hadden van kwallen. 

Maar dit jaar zien we overal paarse parelkwallen. Een vrouw vertelt dat het te maken heeft met de richting en de kracht van de wind. Ik vertel dat kwallen ook zegevieren vanwege de vervuiling van het water en de visserij. ‘Oh dat weet ik allemaal niet hoor’, zegt ze ietwat verveeld.

De Middellandse Zee kent stranden die worden afgesloten door de opmars van de parelkwal. Dat is slecht voor de toeristische sector, dus spannen ze soms netten uit die de kwallen moeten tegenhouden..

Ik ben benieuwd hoeveel er gedaan wordt om de werkelijke oorzaak aan te pakken: Het ecosysteem van de Middellandse Zee raakt steeds verder uit balans. Dat pak je niet aan met het uitzetten van netten. Hierdoor zorg je er alleen voor dat er minder kritische geluiden ontstaan van mensen die het gebied bezoeken.  Ondertussen eten de rondparapluerende kwallen de vissenlarven op, waardoor het balans nog verder raakt verstoord. 

In juni werd Mathijs gestoken door een parelkwal. Hiervoor kregen we een zalfje van de apotheek. De verkoper vertelde dat je er gewoon de hele dag mee moest blijven smeren.

Een week later begint de kwallensteek opnieuw pijn te doen en te branden. Hij kan er een nacht niet goed van slapen. 

Gestoken door Parelkwal

19 juni Giftige steek 

In de vroege ochtend gaan we joggen langs de kust. Aangekomen bij het kiezelstrand, gaat Mathijs even zwemmen.

Ik doe wat strekoefeningen bij de rotsen zodat ik hem kan zien. 

Van ver steekt Mathijs zijn hand in de lucht. 

Ik zwaai terug. Heeeej!! 

Ik heb niet door dat het een noodsignaal is. 

Terug aan wal zegt hij gestoken te zijn door een kwal. 

De huid op zijn bovenarm zwelt op en het brandt behoorlijk. Ook een deel van zijn pols is gestoken.  

Ik denk dat het een paarse parelkwal is geweest. Die vrees ik al een tijdje.

We gaan naar de camping voor hulp, maar de receptie is nog dicht op dit vroege tijdstip.

Ik ren een rijdend karretje achterna met 2 Belgen erin. De mannen zijn vriendelijk en behulpzaam. Ze smeren zalf op de wonden van Mathijs.  Daarna spreken we met de eigenaresse van de camping. Ze vertelt dat je direct na een kwallensteek de prikkels zoveel mogelijk moet verwijderen door er zand over te wrijven. (vooral niet met je handen, want dan wrijf je ze er juist in) Vervolgens spoelen met zout water (nooit leidingwater, want dat werkt averechts) en daarna zalven tot de pijn voorbij is. 

Ze vertelt dat dit gebied tot voor kort nooit last heeft gehad van kwallen, maar dat het de laatste tijd een probleem begint te vormen. 'Daarom heb ik een zwembad laten bouwen', grapt ze. Dan voegt ze toe: 'Als camping kun je tegenwoordig niet overleven zonder zwembad'. 

Ik vertel Mathijs dat die paarse kwallen vieze en afschuwelijke beesten zijn. 

'Nee, zegt Mathijs,  het zijn geen afschuwelijke beesten!

Die kwal lag waarschijnlijk ook maar te slapen bij die boei in de vroege ochtend. Waarschijnlijk vinden ze ons ook vieze beesten!

Ik had niet moeten zwemmen. Overdag zul je er geen last van hebben, als veel mensen in zee zijn.' 

Hij heeft gelijk, denk ik.

Op Google lees ik dat voller maanlicht de kwallen aan zou trekken naar de oppervlakte. Zou dit ook gelden voor het kleine Franse plaatsje Le Dramont? Over 2 nachten is het hier volle maan.

Voor mij vormt dit alles een goed excuus om een mooi badpak te kopen met buikbescherming. 

Misschien overdrijf ik een beetje, maar wellicht vind ik het vooral een mooi badpak. Ik geef toe dat ik met al dat roze + witte stippen op een lollie lijk met teveel E-nummers, maar het ziet er wel vrolijk uit en het bestaat uit een hemd en een zwembroek. 

In de middag komt Michiel langs, een collega van Mathijs. Hij heeft een cabrio waarmee hij duizenden kilometers aflegt over de kleine landweggetjes in Spanje en Frankrijk. In ons vakantiepark denkt hij wat uit te kunnen rusten...  maar eigenlijk hebben we een intensief programma voor hem klaarliggen. 

We beginnen met wat Groene Drap om aan te sterken.  Dit is mijn catch-all benaming voor de spinazie-creme-cocos-soep (met een beetje wortel, aardappel en courgette, groentebouillon, Italiaanse kruidenmix en peper) die ik maak. Altijd met biologische cocosmelk (zonder E nummers) en met biologische crème-fraise. 

Als toetje nemen we een bananen-cocos-shake. 

Daarna gaan we naar het kiezelstrand om te zwemmen in de zee. Dit dient natuurlijk als Kanjer-therapie voor Mathijs en mij, om onze kwallen-fobie te overwinnen. Gelukkig is er geen kwal te bekennen. 

Na wat bier en koffie, maken we een 2 uur lang durende wandeling op onze favoriete berg.

Als we rond 10 uur in de avond teruglopen naar het appartement,  komen we een dode slang tegen. Dit exemplaar heb ik nooit eerder gespot in dit gebied. Ook loopt er een bizarre groene 'krekel' rond. Vreemd, al die nieuwe beesten hier.   

Later de avond gaan we naar Saint-Raphael om bij te spekken bij een hele goede Franse Cuisine.

  

We rijden weer terug naar het appartement waar Mathijs de Mojito's maakt: Rum, Spa Rood, verse munt, verse limoensap, plakjes citroen en Mathijs en Michiel voegen er ook een beetje suiker aan toe. (ik niet)
En nu is het 3 uur in de nacht en tijd om te slapen.

 

Lekker spekken in Zuid Frankrijk!

12 juni Hotelhond in Cavaliere

Dit is Kaya, de hotelhond van Hotel Cap Negre in Cavaliere. Hij wacht de hotelgasten op en kijkt of alles goed gaat.  

Kaya heeft zojuist geseind dat Mathijs nog een mandje brood moet krijgen, en zijn baas brengt dit. Mathijs en Irene zijn weer de laatste ontbijtgasten, Lampzwanzen... 

Vandaag fietsen we naar Plage de la Fosette en de dag eindigt op het strand van Cavaliere, met wijn uit de supermarkt.

 13 juni Struinen in Sainte-Maxime. 

Op naar Hotel Le Petit Prince in Sainte-Maxime. 

Zoals je misschien al weet is Le Petit Prince óók de titel/hoofdpersoon van een mooi Frans verhaal. Ik heb dat boekje bijna altijd bij me als ik op reis ga, het blijft leuk om te lezen.

Sainte-Maxime is een gezellige kustplaats. Het lijkt op Le Lavandou, maar dan met meer winkeltjes.

14 juni  Toeristenval 

We rijden naar het bergdorpje Grimaud. Hier krijgen we honger en dorst, maar we zijn bang dat we in de toeristenval lopen! 

We zien geen supermarktjes, alleen een druk en klef terras met veel Duitse en Nederlandse spekkies.  Verderop zien we een leeg terras waar ze ganzenlever en rauwe tartaar verkopen voor ruim €30,-.

Zo lopen we een tijdje uitgeput heen en weer. Uiteindelijk kiezen we toch voor het plebs. Op het laatste moment vinden we een Brasserie waar het rustiger is en we bestellen een omelet op een terras. Het is veel en vet eten. vliegen komen er op af en maken hun pootjes 'schoon' aan mijn vette servet. Met een vette wazige lens heb ik daar nog een geweldig filmpje van gemaakt:

Ik heb genoeg van al dat uit eten gaan en zeg tegen Mathijs: Ik wil niet meer zoveel spekken! Ik wil zelf koken! 

Wanneer we naar de ruïne lopen, bovenop de berg, komt Mathijs nog een kat tegen en we praten wat met de Franse vrouw die deze kat heeft geadopteerd. (katten hebben geen bazen dus verwoord ik het maar zo) Ze legt uit dat de kat bevriend is met een hond die in dezelfde straat woont. 

Deze hond is bevriend met de kat. 

Mathijs op de ruïne. 

15 juni  Eindbestemming: Cap Esterel

Vandaag rijden we naar onze eindbestemming in Agay, namelijk Cap Esterel. Helaas kunnen we nog niet ons huisje in, want die moet eerst nog worden schoongemaakt. Daarom bestel ik maar alvast een Mojito. Maar als die op is, kunnen we nog steeds niet ons huisje in.  Daarom bestel ik nog een Mojito, en nog één... Lekker in de warme zon... Aan het eind van de middag krijgen we de sleutel! 

16 juni 

Hoofdpijn-dag van de Mojito in de zon... Wat zonde! 

In de avond lukt het me gelukkig weer om in bomen te klimmen, in Saint-Raphael, dus het gaat vooruit... 

Daarna eten we een ijsje. Nadat we proosten met onze bolletjes ijs, valt het Ananas-bolletje van Mathijs op straat. 

17 juni 

Vandaag zitten we op het strand in Le Dramont.

 18 juni 

In de ochtend redden we een jonge hagedis uit de wasbak van de keuken. Net een kleine krokodil, maar doodsbang. Hij komt niet meer over de rand omhoog, dus we zullen een handje helpen. Zijn klauwtjes zijn nog zo teer, dus we moeten voorzichtig zijn. Hagedisjes lijken hier op salamanders en kikkers, zowel de gezichtsuitdrukking als de manier waarop ze hun pootjes neerzetten. Vandaar dat ik misschien zoveel affectie voor ze voel. (ik ben groot fan van kikkers)

Maar als het nodig is, dan redden we óók torren! Wij maken geen onderscheid. Zelfs planten gooi ik nooit graag weg, ook al voel ik wel verschil tussen het één en het ander..  Ik geef toe dat ik niet echt treur om al die duizenden insecten die tegen onze auto zijn opgevlogen. Wel ben ik blij dat het snel gebeurt en dat ze er niets van kunnen voelen met een splats tegen de ruit. Hierna komen ze vast terug op aarde als iets 'beters' tussen haakjes.

Vandaag komen we goed in de vakantiestemming! De ochtenden hier beginnen met een wandeling langs de kust en een uitgebreid ontbijt op ons terras met de kikkers, gevolgd door een duik in het golfslagbad. Het zwembad is een paar stappen lopen vanaf ons huisje.

Begin van onze reis in Zuid Frankrijk

7 juni Palais des Papes 

   Fitness-veld, onderweg in Frankrijk bij een koffiestop.
Aanrader!  

In de straten van Lyon zien we ruziënde Franse automobilisten. In de supermarkt hoor ik druk geschreeuw bij de kassa. Dat is ook Frankrijk.

Het begint te regenen en bij Avignon maken we een stop. We gaan een middagje langs bij het pauselijk Paleis. Niet erg boeiend, maar wel een mooi paleis. 

Wat we vooral zien zijn kale ruimtes en borden met losse stukken aan informatie erop. Ook zie je oude materialen achter glas. Iedereen kijkt er met een serieus hoofd naar en de kinderen raken in ongeduld.

Ik heb nog steeds geen idee wat er zich allemaal heeft afgespeeld in dat paleis. Waarom hier geen reconstructie van het vroegere dagelijkse leven met verkleedde acteurs of toeristen? Geen reconstructie van seksueel misbruik, maar meer van het tafelen en het prevelen.

Ook jammer dat er op de bovenverdieping geen middeleeuwse soep te koop is, alleen maar smarties en koffie in karton.  

We gaan verder richting Sanary-sur-Mer. De wolken houden natuurlijk weer op bij de kust en het is lekker warm en zonnig.

 In Sanary speelt de begin-scene af van mijn favoriete film Bienvenue chez les Chi'tis.  Klik hier om de trailer te zien! Een Must voor alle liefhebbers van Frankrijk en erg grappig.  

Even later komen we dichtbij ons hotel (in het nabijgelegen Six Fours les Plage) eenzelfde soort frietenkot tegen als in de film met dus een verwijzing naar les Chi'tis. We hebben er heerlijke frieten gegeten met bier. 

9 juni 

Wakker worden in deze kamer... met dit uitzicht. In Hotel Bel Azur.

Grand Prix van Canada kijken in Auberge de la Calanques

In de vroege middag komen we een groepje jolige Nederlandse babyboomers tegen die ons een goede toko adviseren. Als we even later in die bar zitten, komen we ze weer tegen.

Aan het eind van de middag rijden we door richting Le Lavandou.

Na het kijken van de Formule 1 race, hebben we een  gezellige avond bij onze favoriete Mexicaan. Aan de bar spreken we een Fransman en zijn dochter die in de klas heeft gezeten bij de autocoureur Nico Rosberg. Zoals jullie allemaal wellicht al weten woonde de vader van Rosberg in Monaco... Ze hebben een lieve Duitse herder bij zich en de eigenaresse komt er ook nog even bij zitten.

10 juni 

Vandaag vertrekken we met de boot naar het eiland Porquerolles. Wat een mooi eiland is dat! Aanrader!

Dorpje




 Kust 

 Natuur 

Cultuur 

Terug in het hotel zien wij dat onze kamer is opgeruimd en dat Kikker en zijn Vriendin zich prima vermaken. Hij leest een Formule 1 blaadje,  Vriendin zit in Lotus-houding voor een boekje met een set yoga-oefeningen.

11 juni 

We gaan door naar ons volgende hotel in Cavaliere.

Vanmiddag fietsen we naar ons favoriete strandje in Rayol Canadel. Maar de wind heeft het strand vies gemaakt: takken, zeewierbladeren, stukken plastic en een voetbalschoen.

Ach,  maakt niet zoveel uit, we hebben hier altijd nog onze favoriete strandbar en de zon schijnt.  

Als de barvrouwen ons opmerken roepen ze ‘Mousse de lait’ naar ons, en dat hebben ze goed onthouden. Wij willen onze Cappuccino met Mousse de lait, net als vorig jaar.

Even later zie ik dat ze zalf geven aan een meisje dat gebeten is door een kwal.

Normaal heb je op dit strand geen last van kwallen. Dit is één van de redenen dat het mijn favoriete strand is…

Maar als je eenmaal een band heb opgebouwd met een bepaald gebied, laat je het niet verpesten door een kwal.

Even wat fotoshots bij de kust, waar de troep niet zo te zien is. Maar ben er niet groos op dat ik vlak voor de vakantie naar de kapper ben geweest.  Ik lijk wel een leeuw.

Vanavond weer naar onze favoriete Mexicaan El Camino.  

 Lekker gegeten, maar afscheid nemen is altijd emotioneel als je met Mathijs ergens heengaat.

‘Misschien komen we morgen weer terug, maar misschien ook niet…’

… Ze wensen ons een goede reis…

Als we terug fietsen naar ons hotel hoor ik opeens luid geknor, en zie ik 3 wilde zwijnen voor me uitrennen. Ik denk dat het een moederzwijn is met haar 2 kinderen. Gelukkig fiets ik heel hard en maakt mijn voorlicht veel lawaai. Hierdoor schrikken de zwijnen van mij, en niet andersom.  Daarna ben ik wel even van mijn apropos.    

Aangekomen bij het hotel, vertelt de hotelman ons dat we onze fietsen niet op de juiste plaats hebben gestald, en ik zeg OK, en begin meteen over ‘cochons fauves’, wat volgens mij zoiets zou moeten betekenen als wilde zwijnen.

Maar aangezien cochon (varken) ook een Frans scheldwoord is, denkt hij waarschijnlijk in eerste instantie dat ik het niet met hem eens ben. Ik voel wat spanning.

Maar dan begrijpt hij het en hij zegt: Ja? Zag je ze? Ze zitten wel in de bergen, maar zelden hier. Soms komen ze naar het dorp om eten te zoeken.

Toch wel mooie beesten zo in het donker, op jacht naar brokken pizza’s van volgevreten toeristen.   

Achteraf zie ik op Google Translation dat het juist woord voor wild zwijn 'sanglier' is.